Had ik nu maar niet zo dicht op het tafeltje naast de twee vrouwen plaatsgenomen, maar dat ontdekte ik pas nadat ik een glas Chardonnay had besteld. Onbedoeld ving ik hun gesprek op. Of beter gezegd: de één vertelde en de ander luisterde. De handen van de luisterende vrouw omklemden haar wijnglas. Ze nipte net als ik van een Chardonnay, want dat had ik haar horen bestellen. Haar ellebogen steunden op de ronde tafel en ze luisterde aandachtig naar de vrouw tegenover haar. Bij elke beweging en reactie schommelde het geelgouden vocht in het halflege glas. Ik probeerde de relatie tot elkaar te ontdekken. De luisterende wijnvrouw was in ieder geval niet de moeder van de verteldame, maar een vriendin of collega, want de vertelvrouw kwezelde over haar ouders en zanikte over haar boven-het-hoofd groeiende problemen.
Ze verweet haar ouders dat ze niet met trubbels wist te dealen: ‘Ik heb een gelukkige jeugd gehad, ik kreeg alles wat mijn hartje begeerde. Mijn ouders waren lief voor mij, ik heb de meest voorbeeldige ouders gehad. En juist daardoor heb ik nooit geleerd om met moeilijkheden om te gaan en…’
Ze onderbrak haar relaas en ik zag in mijn ooghoek dat ze taxerend mijn kant opkeek, zich gewaargeworden van mijn iets te dichtbije nabijheid. Ik zette mijn meest neutrale gezicht op, een gezicht dat niets hoorde, niets zag en niets afluisterde. Maar ja, ik moest toch wat om de tijd te doden tot de volgende behandeling? Ik was tenslotte in mijn uppie. Mijn handen ontmoetten elkaar en mijn vingers friemelden aan de ring om mijn ringvinger.
Het was een lief gebaar van mijn man, hoor, om mij naar de Spa te sturen om eens lekker te ontspannen en om even weg te zijn van alle dagelijkse beslommeringen, maar tussen alle duo’s voelde ik me we heel erg solo. Ik schoof wat ongemakkelijk op mijn stoel en nam een iets te grote slok van de Chardonnay. Hij smaakte naar zweetsokken. Jammer. En de volgende schoonheidsbehandeling was pas over een kwartier.
Met zijn tweeën was dit schoonheidsuitje veel gezelliger geweest, al had ik maar aanspraak gehad van een brommende buurvrouw of die vervelende vage kennis. Ik had ook een boek kunnen meenemen of beter: een pen en notitieboekje. Dan had ik niet zo’n erg gehad in het groeiende gevoel van een steeds feller schijnend spotlicht boven mijn hoofd met een neonroze knipperende pijl en daaronder de oogverblindende woorden: ‘ZIJ IS HIER ALLEEN’ en dan had ik ook nog het gesprek van hiernaast bij wijze van afleidingsmanoeuvre een op een kunnen noteren. Had ik thuis ook nog iets voor te lezen gehad…
‘Vertel verder,’ spoorde de luistervrouw haar aan.
‘Ja… zo… Even wachten…’ Ze wenkte met haar ogen richting mijns persoons en onze blikken kruisten elkaar. Een bloedrode gloed steeg vanuit haar hals op naar haar wangen. Beschaamd sloeg ze haar ogen neer. De volgende stap was natuurlijk dat haar overbuurvrouw zich zo onopvallend mogelijk naar mij omdraaide om te zien wie of ik was.
Om me een houding te geven pakte ik voor de zoveelste keer het versgedrukte foldertje dat voor me op de tafel lag en acteerde alsof ik de saaie boodschap voor het eerst las. Ik telde het aantal e’s en dat waren er best veel voor een foldertje van de Spa. Het tellen van de e’s liet mijn gedachten afdwalen naar mijn zusje.
Ons gezin kende wèl problemen: de zorg voor mijn zieke zusje. Dag in dag uit, week in week uit, jaar in jaar uit, totdat ze uitbehandeld was en korte tijd later in mijn moeders armen stierf. Julia was twee jaar jonger dan ik. Ik stelde me voor dat ze nu tegenover me zou zitten en hoe zou ze er uit zou hebben gezien als ze nog geleefd had. Ze had hazelnootbruine ogen en kastanjebruin haar. Ik vond haar prachtig en was trots op haar en droomde ervan om later, als we volwassen waren als de beste vriendinnen door het leven te gaan. Ja, ik had samen met haar in deze Spa kunnen zitten. We hadden samen kunnen ruiken naar lavendelolie en samen kunnen voelen aan onze perzikzachte huid.
Ik geloofde er heilig in dat Julia beter zou worden. Elke nacht bad ik vurig tot God om een wonder, om genezing. Alles had ik er voor over gehad, maar mijn gebed werd niet verhoord.
De luistervrouw liet quasinonchalant het foldertje van tafel glijden. Met een ‘oeps’ pakte ze het van de grond en in de opwaartse beweging maakte ze handig gebruik voor een korte observatie ter identificatie. Haar dikke geelgebleekte weerbarstige haar sprong alle kanten op, behalve de goede. Ze had lange benen en een bruingebrande huid. Net terug van Ibiza of type ‘Zonnebanktijdperk’. De verteldame stak er schamel bij af, als een grijze muis waar lak noch smak aan zat met een bleke huid en donkere kringen rond haar ogen. Ik vermoedde dat de luistervrouw het dagje Spa van haar cadeau had gekregen in ruil voor het aanhoren van haar gejeremieer.
Alsof ze mijn gedachten kon horen, zei de zeurkous opeens tegen haar tafelgenote: ‘Sorry, ik wilde je niet met mijn gezeur belasten.’
‘Dat geeft toch niet? Daar zijn we toch vriendinnen voor?’ haar stem klonk een octaaf hoger dan de voormalige feedback in de vorm van ja’s, nee’s en hm’s. Zo’n octaaf die verraadde dat zij zich betrapt voelde op dezelfde gedachten als die van mij: Wat een zeikwijf. Met d’r probleemloze jeugd. Je moest je schamen, diep schamen dat je dat durft te zeggen. Dus je had graag een problematische jeugd gehad, jij met je bleke snufferd.
Ik friemelde opnieuw aan de ring om mijn ringvinger. Julia noemde de ringvinger liever een hartvinger. De ring, een zilveren kinderringetje met een lieveheersbeestje, – zo een van duizend in een dozijn -, kreeg ik van Julia, een week voor haar overlijden.
‘Draag hem altijd om je hartvinger, dan ben ik voor altijd bij je en voor altijd in jouw hart.’ Om haar woorden kracht bij te zetten prikte ze met haar vinger tegen mijn borst.
Zo jong, zo wijs. Ik beloofde plechtig de ring voor altijd te dragen en liet de ring in de loop der tijd vermaken tot een grotere maat. Als mensen mijn ring zagen, dan durfden ze niets te vragen. Het moest toch bedenkingen geven wanneer ze een volwassen vrouw een lieveheersbeestkinderringetje zagen dragen? Maar ik begreep het wel en ergens was ik ook wel weer blij dat men er niet naar vroeg, want voor ik het wist zat ik net als die grijze muis hiernaast te miepen over vroeger. Wat had ik eraan? Ik kreeg Julia er niet mee terug, ook al droeg ik haar ring.
Ik keek op en zag dat de zemelknoper naar mijn handen staarde, naar mijn gefriemel met de ring. En voor ik er erg in had, voelde ik een traan over mijn wang glijden en veegde ‘m snel weg. De zeur had anders dan ik verwachtte een zachte oogopslag met warme bruine ogen en een vriendelijke blik.
‘Ben je hier alleen?’ Haar stem klonk even zo onverwacht zacht en vriendelijk.
Ik knikte en antwoordde: ‘Ja, een cadeau van mijn man. Lief bedoelt, maar…’
‘ …alleen. En alleen is maar alleen,’ vulde ze me aan. ‘Kom anders gezellig bij ons zitten,’ stelde ze schielijk voor.
‘Ja, natuurlijk,’ viel de strobos haar bij. Haar stem klonk oprecht hartelijk, op een manier dat het echt heel raar zou zijn als ik haar verzoek zou afwimpelen. Of het klonk vergenoegd vanwege de welkome afleiding… Ze voegde de daad bij het woord, schoof een stukje opzij en gebaarde uitnodigend met haar hand en haar hoofd en zei: ‘Kom. Kom maar hier zitten.’ Ze tikte op de lege stoel naast haar.
Drie is meestal geen goed getal voor een gezelschap, maar… Ik wreef over de ring en zag een glinstering die ik nooit eerder zag en realiseerde me ineens: Julia is altijd bij me.
(c) Janine van der Hulst-Veerman
Dit verhaal verscheen voor het eerst in de verhalenbundel van het Huizer Schrijversgilde De handen van…
Wil je meer verhalen lezen van de andere leden van het Huizer Schrijversgilde? Bestel de bundel HIER, ga naar je eigen vertrouwde boekwinkel of bestel op Bol.com
Heb je de bundel al gelezen? De nieuwe verhalenbundel met voorleesverhalen ‘Leven in twee werelden en andere verrassende verhalen’ is ook uit. Klik HIER voor meer info of bestellen.
Wil je van alle leuke nieuwtjes van uitgeverij Lieve Hart op de hoogte blijven? Klik dan HIER om je in te schrijven op de nieuwsbrief.
No Comments